Willen wij Belgen en Nederlanders wel pesticiden?
De bewoners van het Zuid-Tirools dorpje Malles, Italië, zijn een strijd gestart tegen pesticiden. Waarom? Ze zijn ingelicht. Bioboer Günter heeft de dorpelingen uitgelegd waarom het pesticidengebruik zo slecht is. Nu iedereen bewust is van het gevaar, is er vrijwel niemand meer die niet tegen pesticiden is.
Willen wij Belgen en Nederlanders wel pesticiden? Er is het kamp mensen die pesticidenvrij voedsel een reclamestunt vindt, een andere groep, de pseudo-intellectuelen, ziet het als een belachelijke groenejongensstreek. Zij die geïnformeerd zijn kunnen er niet bij dat de vraag überhaupt gesteld moet worden.
Welk tomaatje zul je eten?
Als je twee tomaatjes voorgeschoteld krijgt… het ene tomaatje bespuit de ober met een chemisch goedje, het ander tomaatje laat hij onaangeroerd. Welk tomaatje zul je eten? Oké, wacht, de ober maakt het bespoten tomaatje wel nog schoon. Welk tomaatje? Het bespotene?
Bij dit experiment moeten we uiteraard rekening houden met het licht zelfdestructief kantje van de mens, dus laten we het even anders formuleren. Je hebt de keuze je kind of kleinkind een appeltje te geven, één bespoten met vergif, één onaangeroerd. Kun je geloven dat er in deze tijden nog zo’n dwaze vragen gesteld moeten worden om een punt te maken? Niemand wil zijn kind, noch zichzelf, toch vergif geven? Toch?
Günter uit Malles toont het goede voorbeeld, het is nu wachten op mensen die zijn pad volgen en ook een referendum houden om pesticiden te bannen in hun stad, of land. Het enige probleem is dat de toxische landbouwers zich niet gerespecteerd voelen. We moeten als mensheid dankbaar zijn voor wat agricultuur 2.0 ons gebracht heeft. De massale industrialisatie, het pesticiden- en kunstmestgebruik heeft de wereld een vorm van stabiliteit gebracht, destructie van ecosystemen achterwege gelaten. Er is in de ontwikkelde wereld geen sprake meer van hongersnood, iedereen die geboren is in het juiste land heeft eten.
Het is not done om met de vinger te wijzen naar de hardwerkende landbouwer. Door alle onzekerheden die zijn beroep met zich meebrengt is hij wel verplicht is om de grove middelen te gebruiken om eten op ons bord te garanderen. Dit in tegenstelling tot de pesticiden-gebruikende hobby tuinder. De bedoeling is om geleidelijk aan een organische transitie te maken naar een wereld zonder pesticiden, want niemand, echt niemand wil ze, zelfs de boeren niet indien ze een goed alternatief hebben.
alternatieven
Goede alternatieven zijn er, maar landbouwers hebben de garantie nodig dat de consument en politici geëngageerd zijn, vooraleer ze de overgang durven maken. Als iedereen vandaag beseft en beslist, geen pesticiden meer, dan kunnen politici niets anders dan gehoor geven aan de mens die zijn kind liever geen vergif geeft.
Louis De Jaeger
Wereldreiziger & eco-entrepreneur
